Wieltjes
Vanwege de vele nieuwsfeiten de week daarvoor is er een aantal nieuwsfeiten van vorige week blijven staan. Die nemen we nu mee. De wieltjes bijvoorbeeld. Er zijn wieltjes bevestigd aan de grote verplaatsbare doelen op het hoofdveld. Hierdoor is het gemakkelijker om de doelen te verplaatsen.
Rabobank Clubkas Campagne
Verder is de opbrengst bekend gemaakt van de Rabobank Clubkas Campagne. Onze club kreeg vorige week vrijdag een check ten bedrage van € 250,00 overhandigd.
Jan de Jong klaverjaskampioen
Vrijdagavond wordt niemand minder dan Jan de Jong klaverjaskampioen. Jan is al vanaf het moment dat de eerste man op de maan rondliep deelnemer aan de maandelijkse kaartavond van de club, maar nog nooit is deze fervente kaartliefhebber clubkampioen geworden. Maar nu wel. Gefeliciteerd, Jan. Dezelfde Jan zit trouwens ook al jarenlang in de organisatie van het klaverjassen evenals zijn vrouw Rika. Daarnaast maken Piet J. Keizer en Sjouke Lep deel uit van de organisatie. De columnist wil de organisatie bedanken voor hun inzet. Het was iedere keer weer voortreffelijk voor elkaar. Er is trouwens besloten om er nog een kaartavond tegenaan te gooien. Die zal op 18 mei a.s. plaatsvinden.
Van alles te beleven
Zaterdag is er weer van alles te beleven op het sportpark. Een leider zonder sleutel, een te fanatieke pupillenleider van Bolsward lijkt een extra speler in het veld te zijn, een setje met tien pennen bij de Hema kost tegenwoordig maar € 1,00, gevonden kievitseieren voor jeugd zijn kleiner dan gewone, de columnist krijgt natte voeten omdat zijn schoenen het vocht van het natte gras niet kunnen tegenhouden, nadat hij, samen met Gerrit Minnema, de netten van het grote doel omlaag doet en nog een mooie anekdote gebeurt er in de bestuurskamer.
Gebroken been
Want rond 10.00 uur komt Jan de Groot (nee, ik niet) met een jongetje in de bestuurskamer aanzetten. Zijn team blijkt al te zijn vertrokken naar DTD. Waarschijnlijk is hij te laat. Maar Sandra Wadman van het ontvangstcomité geeft niet snel op en belt leider Willem Lautenbag op en meldt hem dat Haryad nog in De Waaie is. De reactie van Willem is opmerkelijk: “Die het ’n stikkene poat, neffens ôns.” Alle aanwezigen kijken Haryad aan. “Heb jij een gebroken been?”, vraagt Sandra hem. De jongen schudt van nee. Willem is echter de kwaadste niet, keert om en haalt de speler op. Klasse.
Seniorenvoetbal
Het gaat niet goed met het seniorenvoetbal. Na vorig seizoen is het vierde verdwenen en nu lijkt het erop dat ook Zondag 3 ter ziele gaat. Hetzelfde geldt voor Zaterdag 1. Een mogelijkheid zou kunnen zijn dat de beide teams bij elkaar worden gevoegd waarna de speeldag bepaald kan worden. Hierover is een appje verstuurd naar de desbetreffende spelers waarin gevraagd wordt om een appje naar Hans Bootsma te sturen wat zij volgend seizoen zelf precies willen. Vergeten jullie niet om hierop te reageren? Alvast bedankt.
Ambiance…
Zondag naar Groningen alwaar tegen Amicitia aangetreden wordt. Mogelijk dat het daar op zaterdag anders is, maar op zondag heerst daar geen enkele ambiance. De ambiance is te vergelijken met het staren naar een volledig lege koelkast. De thuisclub heeft nauwelijks toeschouwers, er is geen entree (dat is dan wel weer mooi), geen programmaboekje, geen omroeper voor de wedstrijd en het complex is ook behoorlijk saai. Als ik de volgende keer zou moeten kiezen om naar Amicitia te gaan of naar een show van de ontzettend flauwe Tineke Schouten, dan weet ik het wel: dan ga ik toch naar Amicitia, want naar een optreden van Tineke Schouten zal ik mijn hele leven nooit naar toegaan! Dan zit ik nog liever een uur in een volledig lege koelkast.
Werkloze scheidsrechter
Zondagmiddag ontvangt de columnist een mail van Paul Feenstra. Hij is zaterdag de scheidsrechter bij Vrouwen 2 en hij beschrijft een opmerkelijke gebeurtenis: “Dat het een wereldrecord betreft, beschrijven de analen niet, maar dat het zeer bijzonder is, is een groot understatement. Vertel! Vertel! Wat is er gebeurd dan? Afgelopen zaterdagmiddag moesten de in kampioensrace zijnde Vrouwen 2 het opnemen tegen het altijd lastige en fysieke Veenwouden 1. De Wâldvrouwen strijden nog tegen het degradatiespook; dus zou het mogelijk om een risicowedstrijd gaan. Maar wat bleek na een 7-1 overwinning? Niet alleen de handen van de speelsters van St.-Anna gingen omhoog. Nee, ook die van de scheids. Hij had namelijk na negentig minuten NUL keer hoeven te fluiten voor een overtreding. Zo kan het dus ook vergaan in het voetbal. Hulde voor de dames van St.-Anna en Veenwouden!”
Tot de volgende week.
