Wat leven in de brouwerij
Het is doodstil op onze sociale kanalen. Logisch natuurlijk, want er gebeurt weinig tot niets bij de club vanwege je-weet-wel. Daarom loop ik al een tijdje rond met het idee om toch maar weer mijn column te hervatten. Of beter gezegd: de uitdaging aan te gaan. Ik kan niet beloven dat ik iedere week met een column kom, maar dit streven is er wel. Op deze manier probeer ik regelmatig met iets nieuws van en over de club te komen, maar bovenal om iets meer leven in de brouwerij te brengen; alhoewel menig brouwerij op dit moment minder leven maakt… (lees: bier produceert) en brouwerijen zelfs wereldwijd mensen moeten ontslaan.
Villa La Grande
Om de column vol te krijgen, vrees ik dat ik mij niet uitsluitend beperk tot het plaatselijke voetbal, maar ook andere zaken aanroer. Voor de hand liggend is bijvoorbeeld mijn verhuizing. Nu woon ik in ‘Villa La Grande’. Maar voordat ik daar kon neerstrijken, kreeg ik tijdens de verhuizing met enkele tegenslagen te maken. Zo beschadigde het verhuisbedrijf mijn televisie dermate dat deze total loss werd verklaard. “Dat hew ik weer”, zou mijn goede neef René wel zeggen.
Bedanken
Verder slingerde ik in de eerste week na mijn verhuizing tot tweemaal toe als een pseudo-tarzan van de trap af naar beneden om de hoofdkraan dicht te doen, zodat het water uit de douche niet onnodig bleef stromen. De doucheknop bleek naderhand spontaan stuk te zijn gegaan waardoor ik de douche niet kon uitdraaien. “Dat hew ik weer”, zou mijn goede… Hennie Wildeboer Schut hielp mij beide keren uit het bluswater. Vrijdagavond zette vakman Jan Hoekstra er vervolgens een nieuwe douchekraan op. Ik ben Henny en Jan zeer dankbaar. Dat geldt ook voor Frank van Loon. Die woensdag van de officiële huisovername maakte ik kennis met mijn nieuwe buurman en ’s avonds stond hij al bij mij thuis op een trapje een kamer te sausen. Weliswaar met de toezegging dat hij meer tekst zou krijgen in het eerstvolgende programma van ‘de klaine Bildtse Kemedy’. Verder wil ik mijn broer en zus en partners bedanken voor hun inzet. Zij hebben heel veel dingen voor mij gedaan. Maar ere wie ere toekomt: Jelke de Jager was en is nog steeds mijn steun en toeverlaat tijdens de verhuizing. Wat hij al voor mij gedaan heeft, is grandioos. Ontzettend bedankt, Jelke.
Interviews
Tsjonge, jonge, het lijkt wel een bedankspeech. Een award gewonnen misschien? Heb je eigenlijk nog plaatselijk voetbalnieuws? Geen. Momenteel ben ik werkloos wat betreft het voetbalgebeuren. Dat is nog nooit eerder gebeurd in mijn lange tijd als vrijwilliger van de club. Dat is een mooi bruggetje: tijdens een wandeling in de pauze woensdagmiddag realiseer ik mij ineens dat het afgelopen januari precies 35 jaar geleden was dat ik mijn eerste interview aflegde namens de voetbalclub. Nadien volgden er nog 238 vraaggesprekken.
Golden Earring
Ruim een week geleden werd onze club genoemd in de vrijdagbijlage van de Leeuwarder Courant. En eerlijk gezegd ben ik de ‘aanstichter’ daarvan. Omdat de Golden Earring ophoudt te bestaan vanwege een ernstige ziekte van een bandlid deed de cultuurredactie een oproep om met herinneringen te komen over optredens van de band. Meteen schoot mij het optreden van de band te binnen tijdens het dorpsfeest aan het begin van de jaren negentig. Even daarvoor had onze club het zestigjarig jubileum gevierd met onder andere het opvoeren van de voetbalrevue. Hiervoor werden ook drie grote ballen van papier-maché gebruikt die de spelers op hun hoofd kregen. Om een lang verhaal kort te maken: die hadden de bandleden op toen ze het podium in de tent in ‘De Waaie’ betraden en zij speelden het eerste nummer uit met deze ballen op hun hoofd.
Onbegrijpelijk
Maandag zet de dooi in. Ik kuier aan het begin van de middag door het dorp. De gladheid valt mij alleszins mee. Als ik op de hoek van de Warmoesstraat en Van Harenstraat ben, concludeer ik tot mijn opluchting dat ik het heb gehaald zonder uit te glijden. Het ergste heb ik vast gehad, want de Van Harenstraat is natuurlijk goed begaanbaar gemaakt. Niet dus! Nu begint het pas, ondervind ik weldra! Het wordt een ware survivaltocht door nota bene de hoofdstraat. Tenminste aan de zuidkant. Het is in deze straat veel erger dan elders in het dorp. Het is onbegrijpelijk dat driekwart van de ondernemers en bewoners geen maatregelen hebben getroffen. Dan kun je als verweer er wel tegenin brengen dat de winkels e.d. toch niet open zijn, maar dat werp ik meteen terzijde. Ugh, bleekgezicht heeft gezegd. Maarre… Mag je tegenwoordig nog wel ‘bleekgezicht’ zeggen… (zucht) Zal wel weer niet.
Tot de volgende week.
