Willy
Maandag is het behoorlijk schrikken als ik hoor dat Willy van der Kuilen is overleden. Met deze legendarische voetballer ben ik opgegroeid. Niet dat ik dezelfde leeftijd heb als de 74-jarige Van der Kuijlen, maar als jongetje was ik al fanatiek aanhanger van de Eindhovense club. In die tijd was een verliespartij voor mij het einde van de wereld en winst leek een eeuwenlang euforisch gevoel van onoverwinnelijkheid. Er zat niets tussen die twee. Juist, zo’n gedachtegang had Durk Leegsma ook altijd: won het eerste, dan werd men kampioen, verloor men echter, dan degradeerde men. Daartussen zat dan helemaal niets. Terug naar Van der Kuijlen: hij was het boegbeeld van PSV in de jaren zeventig.
Jehovah’s Getuigen
Eigenlijk sta ik te popelen om het er weer over te hebben: over de mensen die tegen de coronaregels en meestentijds ook tegen het vaccineren zijn. Maar ik betrap mijzelf er tegelijkertijd op dat als ik weer ageer tegen Willem Engel c.s. ik geen haar beter ben dan de tegenstanders van de coronaregels. Dan zou ik ook een soort van Jehovah’s Getuigen zijn om mijn mening aan anderen op te dringen. En daar pas ik voor. Ik laat mij niet verleiden; ook niet als er op dinsdagavond een klein groepje mensen met gele paraplu’s door het dorp wandelt. Kortom: na deze column zal dit onderwerp nooit meer ter sprake komen in mijn stukjes.
Slasaus
Donderdag kijk ik even op een fles slasaus. Inderdaad, wie doet tegenwoordig nu niet? Blijkbaar is degene die de op de fles aangebrachte slogan heeft bedacht financieel al helemaal binnen is met een zwembad in zowel de tuin als in de kelder, want de slogan is inspiratieloos: ‘Slasaus, voor bij uw sla.’ Dus let op, mensen: Geen Vla, maar Sla.
Sprookjesfiguren
Als er eind april een vergadering is gepland van Bildts Aigene mèt de gemeente en ìn het gemeentehuis dan moet je op je hoede zijn. Vooral als ook de wethouder bij deze bijeenkomst aanwezig zal zijn. Voordat je het weet krijg je immers een prik in je huid hetgeen niets te maken heeft met het vaccineren. Nee, wat ik bedoel is een lintje op de borst gespeld. Ik heb nooit verzwegen dat ik nimmer een lintje zal accepteren. Dus ingewijden weten dat ik dit niet wil, maar je weet maar nooit. Daarom blijf ik op mijn hoede. Als ik Ali Bronger op dinsdagavond tegenkom, vraag ik dat haar voor de zekerheid na (zij heeft de vergadering aan mij doorgegeven) en nadrukkelijk geef ik aan dat ik nooit een koninklijke onderscheiding accepteer. Een koning en koningin horen bovendien in een sprookjeswereld thuis en niet in de echte wereld.
Pulp-tv
Met voornoemde vergadering erbij heb ik deze week zowaar drie vergaderingen. Het riekt naar de bekende wereld van voor corona. Dit is weer eens iets anders dan iedere avond televisiekijken. De meest stompzinnige formats worden er bedacht. Sculpturen maken van ijs, van chocolade, tútsytik-en-tik in de vorm van datingprogramma’s en meer van dat pulp. Bovendien wordt ‘Boer zoekt vrouw’ uitgemolken in verschillende varianten en dan heb je het ‘Mooiste meisje van de klas’ ook nog. Het verbaast mij dat de feministes nog niet in opstand zijn gekomen en een ‘Mooiste jongen van de klas’ eisen. En dan heb je nog dat oubollige ‘Even tot hier’. Alle grappen, of wat daarvoor moet doorgaan, zie je al van mijlenver aankomen. Maar het schijnt dat ze desondanks veel succes hebben met hun formule die ze trouwens ooit van ‘de klaine Bildtse Kemedy’ moeten hebben afgekeken…
Tot de volgende week.
