Eenzame fietser...
Nog één keer schoot de cameraman een shot naar achteren op de door de kopgroep achter gelaten wielrenner. Als door zijn eigen ouders verlaten kreupel buffeljong, op de oneindige prairie, zo klauterde hij daar. Alsof er een zombie in beeld kwam, zijn holle zwarte oogkassen verraadden zijn totale uitputting. Hij kreeg er zelf niks van mee, zijn zintuigen, hersenen en andere vitale organen waren een paar uur daarvoor al uitgezet en zijn instinct bepaalde nu dat zijn hart het laatste beetje energie naar zijn benen pompte om de fietser boven op de immense besneeuwde berg te krijgen.Vanmorgen in het dal kon hij nog wel even glimlachen toen hij hoorde dat sommige voetbalmiljonairs het toch wel heel pittig vinden om twee keer in de week te voetballen. Tja, hij reed zonder klagen de afgelopen drie weken een kleine vierduizend kilometer dwars door Italië met zo'n 47000 hoogtemeters. Door de vele valpartijen, regen en kou was het afzien geweest, maar hij was trots dat hij voor familie, vrienden en vaderland mee mocht doen met deze grote fietsronde. Dat glimlachen vanmorgen was trouwens snel afgelopen toen het vanaf de tweede kilometer hard begon te waaien en te sneeuw hagelen. Koud, akelig, afzien en dus het lichaam maar weer in de automatische piloot persen. Halverwege de rit was er geen publiek meer aanwezig, het weer was te bizar. Toch lukte het hem om met een ploegje van zo'n acht personen te ontsnappen aan het peloton. Gekkenwerk natuurlijk.
Uren alleen maar hard trappen tegen de elementen, in de wetenschap dat die allerhoogste berg toch echt op het einde van de etappe zit.
Daar fietste hij nu, tussen de ijskoude metershoge sneeuwbulten op de allerlaatste en allerhoogste berg, bungelend aan een elastiek van de kopgroep.
Zijn lichaam smeekte hem om te stoppen, zijn instinct bepaalde anders. Het flitste even door zijn hoofd... Als hij hem liet vallen dan kon hij misschien wel twee minuten verzorging krijgen... Maar helaas... dat doen ze alleen maar bij het voetbal. Maar als hij de medevluchters nu eens een gele kaart aan kon smeren zodat ze iets voorzichtiger gingen fietsen...? Maar helaas... zoiets gebeurt alleen maar bij het voetbal.
Als hij hem liet vallen en hij zou zeggen dat hij echt niet meer verder kon...? Helaas... zolang er bij een wielrenner geen botten uit het lichaam steekt gaat hij door.
Of hij nog bovengekomen is, hoor ik je vragen. Ik heb het niet kunnen zien of horen. De weersomstandigheden waren te bizar. De camerabeelden hielden op met uitzenden. De helikopters waren al lang al uit de lucht gehaald, de cameraman zat al lang binnen aan de warme chocolademelk en de motorrijders waren van de weg gehaald.
Maar echt, echt waar, een paar dagen later reed hij met zijn fietsje in Milaan over de finishlijn. Helden zijn het.
Ondertussen zit ik naar een potje voetbal te kijken op tv. Een Duits jongetje van een jaar of twintig is het niet met de scheidsrechter eens en vliegt op hem af.
Hij heeft allemaal plakplaatjes op zijn armpjes geplakt en hij krijgt heel heel veel centjes van zijn club, dus hij mag dat doen. Een ander Nederlands jongetje van een jaar of twintig wordt halverwege een beetje moe en hij heeft ook al een blauw plek. Dus gaan we even met z'n allen niks doen, tja.
Johan Derksen beweert in de pauze dat er geen homo's in het topvoetbal aanwezig zijn. Flikker toch op, Johan... vergeleken bij de echte mannen van de Dolomieten zijn topvoetballers allemaal mietjes...
