Het monument der vrijwilligerswerk
Gerrit Jaaps de Jong werd op 15 februari 1931 in Groningen geboren. Zijn Bildtse ouders waren een aantal jaren daarvoor verhuisd naar Groningen. Door de oorlog kwam hij in 1944 in St.-Anna terecht en is nimmer naar Groningen teruggekeerd.
Zijn trouw aan onze club begon in 1945. Als begenadigd voetballer kwam hij in het uiterst talentvolle aspirantenteam terecht dat maar liefst viermaal achtereen kampioen werd. Na de jeugdafdeling kwam Gerrit in 1949 in het eerste elftal terecht en heeft daarin tot halverwege 1960 gespeeld.
In zijn actieve voetbalperiode was hij reeds als vrijwilliger voor de club actief. In 1955 kwam Gerrit in het bestuur en heeft hiervan maar liefst 42 (!) seizoenen achtereen deel uitgemaakt. Van 1959 tot en met 1961 was hij voorzitter van de club waarna hij secretaris werd. Deze functie heeft Gerrit tot en met het seizoen 1990-1991 uitgeoefend. Maar liefst dertig seizoenen lang beheerde hij het secretariaat. Vervolgens was hij tot 1997 algemeen bestuurslid.
Als je zolang intensief aan de club verbonden bent, dan krijg je automatisch met zowel hoogte- als dieptepunten te maken. Kampioenschappen, het realiseren van nieuwe accommodaties en nog vele andere hoogtepunten beleefde Gerrit. Daarentegen waren er ook genoeg dieptepunten. Denk hierbij aan het afbranden van de kantine in 2009. Dat deed hem zichtbaar veel pijn. Of de bestuurscrisis in 1964. In dat jaar waren er nauwelijks mensen bereid om iets voor de club te doen. In dat jaar bleef Gerrit, samen met Douwe Schottmanns, over als bestuurslid en het doemscenario leek bewaarheid te worden: de club zou ophouden te bestaan! Het is aan Douwe en Gerrit te danken dat dit werd voorkomen. Zij kwamen met de beroemde rouwadvertentie in ‘de Bildtse Post’.
In het clubblad ‘De Treffer’ van december 1989 stond een interview met Gerrit en wij halen er een stukje uit waaruit blijkt hoe schrijnend de situatie in 1964 was: “Het dieptepunt was 1964. Ik had dat seizoen twee juniorenteams onder me. De ene ploeg had ik aan het voetballen. Dan stapte ik op de fiets en reed naar Simon en Kees Brouwer. Zij hadden een bestelbusje. Als zij dat busje niet nodig hadden, dan mocht ik die lenen. Daarna ging ik weer terug naar het voetbalveld en wachtte totdat de wedstrijd was afgelopen. Dan nam ik van dat team een aantal spelers mee het busje in, omdat ze ook nog mee moesten doen met het andere team waarvan ik leider was en dat team speelde een uitwedstrijd.”
Niet alleen op bestuurlijk vlak heeft Gerrit zich zeer verdienstelijk gemaakt, maar ook op tal van andere terreinen, maar dat is werkelijk te veel om op te noemen. Eén functie pakken we er echter nog wel even uit, want ook als redactielid van ons clubblad heeft Gerrit een hele grote rol gespeeld. In 1985 kwam hij de redactie versterken en ook in de redactie bouwde hij een lange staat van dienst op, want pas in 2004 stopte hij er, na negentien seizoenen, mee. Aanvankelijk schreef hij alleen artikelen voor ‘De Treffer’, maar na verloop van tijd werd hij de drukker en zorgde vervolgens voor het gehele proces tot en met het moment dat de exemplaren naar de bezorgers waren gebracht. Jarenlang heeft hij dat gedaan.
We kunnen nog heel lang doorgaan over hetgeen Gerrit allemaal voor de club heeft gedaan. In 1981 schreef hij bijvoorbeeld het jubileumboek ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan van de club en schreef hij, samen met Douwe Zwart, de tekst voor de voetbalrevue dat tijdens het zestigjarig jubileum in 1991 op de planken werd gebracht.
De laatste officiële taak die Gerrit op zich nam was op 18 oktober 2014. Als blijk van grote waardering voor zijn werk voor onze club werd hem gevraagd het nieuwe logo te onthullen.
Voor zijn inzet voor de club werd Gerrit in 1981 erelid van onze vereniging, in hetzelfde jaar kreeg hij ook de KNVB-waarderingsspeld in zilver en tijdens de jubileumreceptie van 1991 werd hem de KNVB-waarderingsspeld in goud opgespeld.
Gerrit was een aimabele man en dus prettig in de omgang. Een ogenschijnlijke rustige persoon ook, maar eenmaal op de praatstoel kon hij enthousiast verhalen of anekdotes vertellen of een mooie opmerking plaatsen. Dan begonnen zijn ogen te fonkelen en voordat hij van wal stak was er al voorpret hoorbaar in de vorm van bepaalde geluidjes. Oké, wellicht abstract beschreven, maar velen weten wat hiermee bedoeld wordt. Hij was echter ook een persoon die, als hij iets in zijn hoofd had, er ook niet zomaar van te weerhouden was; wat hij in zijn hoofd had, moest ook gebeuren. Een tikje eigenzinnig. Verder was het apart dat Gerrit weliswaar niet veel meer hoorde, maar desondanks toch altijd op de hoogte was van wat er zich in het dorp en bij onze club afspeelde.
De laatste jaren kwakkelde De Jong behoorlijk met zijn gezondheid. Hij lag de laatste tijd regelmatig in het ziekenhuis. Het kwam echter maar al te vaak voor dat hij, nog maar kwalijk uit het ziekenhuis vandaan, alweer onderweg was naar ‘De Waaie’. Want dat had hij zo gemist en ‘De Waaie’ miste hem. Want hoe vaak werd er wel niet gezegd als hij er niet was: “Wer is De Jong?” Hij had het voorrecht om twee huizen te hebben in ons dorp: bij zijn vrouw Marie en sportcomplex ‘De Waaie’.
Gerrit is 84 jaar geworden en ging in leeftijd gelijk op met de club, maar nu moet de club alleen verder. En dat zal ontzettend wennen worden. Nooit komen we het vertrouwde gezicht van Gerrit Jaaps de Jong weer in ‘De Waaie’ tegen…
Als club zijn wij Gerrit Jaaps de Jong ontzettend veel dank verschuldigd. Wat hij voor de club heeft gedaan is in geen geld uit te drukken. Hij was het monument der vrijwilligerswerk van onze club.
Wij wensen de familie veel sterkte toe met het verwerken van dit grote verlies.
Het bestuur
