Triest
Dit jaar was vijf mei nog triester dan vier mei. Omdat er niks te doen was
keek ik naar de film "Der untergang". Over Adolf Hitler en zijn maten in de laatste dagen van de oorlog. Gelukkig loopt de film goed af en alhoewel het een indrukwekkende film is, word je er niet echt heel vrolijk van. Dan de tv maar weer even aan, op het journaal, triest. Actualiteitenprogramma's? Ook niet leuk. Allemaal trauma's. Maar, denk ik, mensen vergeten wel eens wat een echt trauma is, kijk daar kan ik over meepraten.
Trauma
We schrijven 9 november 1975, kleine Poetje mocht voor het eerst op voetbal. Yes! Vanaf je 7e verjaardag mocht je lid worden van onze voetbalvereniging en meedoen met de "opleiding". Achter of in de oude sporthal mocht je dan zaterdagsmorgens om 9.00 uur een uurtje trainen. Op de oude versleten voetbalschoentjes van een oudere broer. Nog geen competitie, maar wel geweldig leuk. Ik kan het me nog als de dag van gister herinneren. Enkele weken later werden we zelfs uitgenodigd om in "de Skakel" (een zaaltje naast de Hervormde kerk) een film te zien. Yes!! Prachtig!!... Hmmmm... ff denken..... Zou er misschien een nieuwe film van Bud Spencer en Terence Hill uitgekomen zijn? Of een nieuwe van Floris? Q & Q misschien? Smokey and the bandit? Ik wist het niet, maar ik weet nog wel dat we daar allemaal vol spanning en keurig in een rij zaten te wachten. Wij als jongsten, voorin natuurlijk. Haartjes keurig gekamt en ook al was het zaterdagavond, de zondagse kleren alvast aan. Een bekertje limonade in de handjes en een pûdsy crokychips op schoot. Ja, laat het echte leven maar beginnen. De film begon en echt, echt waar, wat bleek......... De jeugdcommissie van de vv St.-Annaparochie had besloten om de herhaling van de verloren WK- finale van 1974 ons te laten zien. West-Duitsland -Nederland 2-1 (slechts één jaar na de finale). Heel Nederland is jarenlang van slag geweest om deze beruchte wedstrijd tegen onze aartsvijand nr. 1. "We zijn er ingetuind" Ik weet nog hoe teleurgesteld ik was, in de landverraders die toen die wedstrijd aan ons hebben vertoond. Ik voelde mij dat jongetje dat met kerst zijn eigen konijntje op de tafel ziet liggen. Wat is ooit hun drijfveer geweest ons dit voor een tweede keer te laten zien. Ik zie me daar nog zitten, zonder kindertelefoon, zonder kinderbescherming. Trauma's!!
"Nou motstou 's kike"
Zie ik mezelf ineens terug op een foto op de site. Grappig en vaag. Ik weet het niet meer goed. Waarom? We zijn wel hele goede voetballers geweest, maar hebben nooit een team gevormd. Hmmmm... Raar... Ik zie Marten Dijkstra met haar, Sjakky Schaap zonder buik, Jan de Groot in het zwart/wit, Pieter van Zwol als een leuke meid, Roelof v.d. Veen zonder bier, Rudolf Botma als blueszanger zonder een blueshoofd, ik zie een razende reporter en ik zie mensen die ik niet (meer) herken. Ik schat de foto uit 198. Leuk!
Kunnen we per deze, op 1 juni een tafeltje reserveren om één te kopen en het over deze foto te hebben. Zin in!
