Je kon erop wachten: een familielid van een lid van de voetbalvereniging is positief getest op het coronavirus. Vooropgesteld, dat is niet leuk voor de persoon in kwestie. Voor Omrop Fryslân was het zo belangrijk nieuws dat het gelijk op hun teletekst werd gezet. Tjongejonge....
Maar dan het volgende punt: hoe moet je reageren als bestuur? Neem je een afwachtende houding aan dan is het niet goed, maar reageer je door alles en iedereen tot nader order op slot te gooien, is het andere uiterste. Niemand wil nog het risico nemen dat bij hem of haar iets met corona gebeurt. Wat is de oplossing? Ik weet het niet.
Wat ik wel weet, is dat het zo langzamerhand een heel rotjaar wordt. Ik wil niet zo'n oude zeur worden, maar gatverdamme, alles wordt afgelast en er is werkelijk niks meer te beleven.
Is de angst die wij hebben een reële angst of is het een angst om de angst? Nu wordt hier een hele sportvereniging stilgelegd, maar ik neem aan dat "de lid", die misschien besmet is, ook aan het werk is geweest, aan het tanken en boodschappen heeft gedaan. Moeten die "plaatsen" dan ook niet op slot? En zo ja, waar blijven we dan in hemelsnaam
Ik wil jullie niet met cijfers lastigvallen, maar de kans dat je ergens op de wereld verongelukt, is nog steeds groter dan dat je overlijdt aan het virus. Over drankgebruik en rookverslaving maar niet te spreken. Toch stappen we de volgende uitwedstrijd weer vrolijk in de auto of kopen we er nog één in de kantine.
Raar, wij zijn zo ontzettend bang en voorzichtig voor het onbekende dat we bereid zijn om al onze culturele, sociale en economische vrijheid aan de kant te schuiven.
Maar ik ben het zat. Meer dan zat. Natuurlijk moet je om je medemens denken maar we moeten niet vergeten de dag te plukken. Want ik denk dat als we niks anders meer doen dan de hele dag wat Netflixen, we een stel hersenloze, volgevreten nietsnutten worden. En daar is het leven net iets te mooi en te kort voor.
Toitoitoi voor iedereen!
