1 november 2021 14:30
Begin mei ontving ik een appje van iemand met daarin de beginzin: “Ik hoorde dat Mina ongeneeslijk ziek is.” Dat was voor mij behoorlijk schrikken en kwam daarom ook keihard binnen. Natuurlijk, je weet dat het er niet goed voorstaat en dat het waarschijnlijk niet goed gaat komen, maar je houdt altijd hoop. Mina zal maar eens de uitzondering zijn… Maar gaandeweg realiseerde ik mij steeds meer dat degene die mij dit bericht stuurde toch zonder meer gelijk had. Op dat moment was het echter nog te confronterend; ik was er nog niet aan toe.
Mina heeft keihard gevochten om in leven te blijven en later, toen bekend werd dat er voor haar geen lang leven meer inzat, om haar reservetijd te verlengen. Een hele tijd liep het lichaam van Mina denkbeeldig voorop. In haar hoofd was Mina namelijk nog lang niet zover als het lichaam al was. Dankzij haar sterke karakter hield ze het lang vol met de gedachte dat er nog een kans was dat het goed zou komen, maar langzaam maar zeker kwamen lichaam en hoofd dichterbij elkaar. Het hoofd gedwongen door het lichaam. Het was op een gegeven moment onvermijdelijk dat beiden samen zouden gaan komen waardoor Mina uiteindelijk haar leven op 30 oktober op 47-jarige leeftijd noodgedwongen op moest geven.
Mocht er in haar jeugd meisjesvoetbal zijn geweest, dan was Mina ongetwijfeld lid geworden. Nu moest ze wachten totdat zij zestien jaar was om bij de vrouwen te mogen spelen. Actief voetballen hield ze lang vol. De verdedigster was fel en fanatiek en in het veld liet ze zich verbaal niet onbetuigd. In het interview uit januari 2003 in clubblad ‘De Treffer’ zei ze hierover: “Ik ben mondig en praat derhalve veel. Dames accepteren veel minder dan mannen. Dat is een feit.”
Toen Mina in de dertig was, stopte ze met actief voetballen; althans, met voetballen op het gehele veld. Mina heeft namelijk nog een tijdje meegedaan bij de Vrouwen 30+; zeven tegen zeven.
Het vrijwilligerswerk begon voor Mina als leidster van het allereerste meisjesteam van de vereniging. Daarna volgden nog vele functies: zitting in activiteitencommissie, in het actiecomité na de kantinebrand, tot haar overlijden in het bestuur van de ‘Club van 50’, ze maakte deel uit van de jubileumcommissie van het 75-jarig bestaan, was kantinevrijwilligster en verder trad ze jaarlijks op met het cabaretgezelschap ‘de klaine Bildtse Kemedy.’
Niet alleen de voetbalclub zat in haar hart, want de kaatsvereniging nam zeker een zeer speciale rol in haar leven in. In totaal zat Mina achttien jaar in het kaatsbestuur. Bij haar afscheid in 2018 werd ze terecht benoemd tot Lid van verdienste. Of Mina zelf ook gekaatst heeft? En of! Ook in deze sport was ze net zo fanatiek als bij het voetballen, maar een lolletje kwam er ook vaak bij als ze aan het ledenkaatsen was. Ze had duidelijk plezier aan de sport.
Als afgevaardigde van de kaatsvereniging komt Richard Miedema met de volgende toevoeging: “Als jong meisje werd Mina door haar hait besmet met het kaatsvirus. Samen met haar zussen Lena en Elza naar de hoofdklasse wedstrijden en hier werd een speciale band met Reinder en Fré Triemstra opgebouwd. Afgelopen zomer genoot ze nog van de dames en heren hoofdklasse. Voor de kaatsvereniging was Mina een ‘power’ vrouw een ‘power’ bestuurder met in haar laatste periode de verantwoordelijkheid van de kantine/catering.”
Tevens maakte ze jarenlang deel uit van de kermiscommissie. Daarvoor was Mina altijd al betrokken bij de jaarlijkse kermis, maar vanaf het moment dat ze in deze commissie kwam, stond ze niet alleen vooraan wat betreft de voorbereiding, maar ook op de dagen van Stannemet zelf was ze er niet uit ‘De Waaie’ weg te slaan. Ze was dan onvermoeibaar.
Voor al haar verdiensten voor de kermis en de kaats-, en voetbalvereniging werd ze in 2016 uitgeroepen tot ‘Waaier fan ’t Jaar.’
Ze had alles voor beide clubs over en stortte zich met hart en ziel in het vrijwilligerswerk. Dit ging, eerlijk gezegd, ook wel eens gepaard met een meningsverschil en Mina kon op zo’n moment best wel eens star zijn. Hierdoor maakte ze het zichzelf niet altijd even makkelijk. Gelukkig duurde een aanvaring nooit lang, want het kwam altijd weer goed; wat er ook was gebeurd. Dat typeerde Mina ook. Geen rancune. Hoogstwaarschijnlijk had ze altijd in gedachten dat de club, welke van de twee dan ook, belangrijker was dan welke persoon of welk meningsverschil dan ook.
Je mag hoe dan ook gerust stellen dat haar hart in ‘De Waaie’ lag. Ze kwam daar zo graag. Niet alleen om vrijwilligerswerk te verrichten, maar ook om naar het kaatsen en voetballen te kijken. En natuurlijk hoorde de gezellige nazit na afloop er ook bij. Dan genoot ze met volle teugen. Ze was daarom vaak van de partij.
Maar dan komt in 2021 het slechte nieuws van haar ziekte. En als Mina het slechte nieuws hoort, stort haar wereld uiteraard in. Als je echter ziet hoe dapper zij met haar ernstige ziekte omging, dan kunnen we daar alleen maar ongelooflijk veel respect voor hebben. Wat heeft Mina gestreden! Bewonderenswaardig!
Nu mag Mina rusten na deze zware strijd. Maar maisy, wat sille wij dij ferskriklik misse!
Namens alle betrokken clubs, stichting en commissies en de leden daarvan wens ik de familie heel veel sterkte toe in deze zeer moeilijke tijd.
Jan de Groot
