14 februari 2022 13:15
Iedere week wordt hier het wel een wee van onze club besproken. Deze week week 6. Deze column is buiten verantwoordelijkheid van het bestuur en de webredactie.
So Long - Fischer Z (1979)
Verantwoordelijkheidsgevoel
Omdat er vorige week zondag niets meer te beleven viel bij onze club plaatste ik de column die dag al vroeg op internet en zette het toen op een lopen. Zo kuierde ik op het spoorpad en ontdekte dat de pionnen, die er zaterdagochtend waren neergezet, er nog steeds staan. Kijk, dat begrijp ik dan niet… Er worden daar wedstrijden gespeeld door de jongste jeugd en de leiders van de thuisploeg zetten de pionnen daar zelf neer om het kleine speelveld af te bakenen. Hoe kan het dan dat die leiders deze pionnen na afloop niet mee terugnemen? Wie het weet, mag het zeggen, want ik ben hier uiterst nieuwsgierig naar. En dit is niet de eerste keer dat dit gebeurt… Ik begrijp dit gewoon niet. Net zomin ik begrijp dat vaak de lichtmasten onnodig aan blijven staan als er allang niet meer getraind wordt, de lichten in de kleedkamers de hele nacht blijven branden en de deuren ook nog eens niet op slot zijn gedaan. Waar is de verantwoordelijkheid van het kader? Is die er wel? Ik constateer dat deze bij het gros daarvan niet aanwezig is. Als je weet dat je als laatste op het sportpark rondloopt, dan hoort het toch vanzelfsprekend te zijn dat je alles uitdoet en afsluit?
Grensoverschrijdend gedrag
Grensoverschrijdend gedrag is op dit moment het woord dat zelfs het woord corona verdringt. Dit lijkt slechts het begin… En om nog maar eens een parellel met corona te trekken: dit heerst overal. Veelal machtige mannen die zeer afkeurend seksueel gedrag vertonen jegens vrouwelijke collega’s. Ik besef dat het overal kan zijn; ook bij onze voetbalclub. Het zal toch niet dat dit ook bij onze club is gebeurd of zelfs nu nog gebeurt…?
Hoogeveen uit
Vrouwen zaal lijkt het ondergeschoven kind van onze club; misschien is stiefkind wel beter gekozen. Ten eerste spelen ze op een andere locatie en ten tweede lijkt onze club ook niet klaar voor een zaalvoetbaltak, althans dat is mijn mening. Toch heb ik grote bewondering voor de speelsters. Ze spelen namelijk veelal buiten de provincie en vaak ook nog eens ’s avonds op een doordeweekse dag. Groot respect dus. Of de wedstrijd daadwerkelijk is doorgegaan, weet je maar nooit door de corona, maar mocht de wedstrijd vrijdagavond zijn doorgegaan, dan speelden de zaalvoetbalsters van onze club uit tegen Hoogeveen om 21.55 uur en dat is geen tikfout. Als men de terugreis onderneemt, dan is het alweer de volgende dag…
Bulldozerspel
Ik herinner mij nog dat mannen van de generatie boven mij regelmatig aan mij vroegen naar namen van vrijwilligers. Voorheen kenden zij zelf alle vrijwilligers, maar nadat ze meer afstand van de club namen, kenden zij steeds minder vrijwilligers bij naam. Destijds reageerde ik nog vaak verbaasd, omdat ik het vanzelfsprekend vond dat je iedereen toch wel moest kennen. Nu ben ik echter zelf degene die niet iedereen meer kent. Ik ben duidelijk weer een stuk opgeschoven in het bulldozerspel van de generaties, concludeer ik. Zo staat er op de kantinelijst de naam N. Bouland. Natuurlijk, dit is een zeer passende naam hier op het Bildt, maar ik heb geen enkele notie wie dit is. Maar zo gaat het en zo behoort het ook te gaan. Vrijwilligers komen, gaan op een gegeven moment weer en nieuwe mensen komen daarvoor in de plaats. Gelukkig maar. Vrijwilligers blijven immers eeuwig onontbeerlijk.
Brandnetelmuziek
“Wie hewwe d’r overdâg kantinedienst?”, loop ik alvast vooruit op de nazit. Dit wordt opgezocht en dat blijken Kewin Koers, Rein Hiemstra en Jeroen Koopmans te zijn. Ik wrijf even in mijn handen, want dat zijn uiterst gezellige en gastvrije barmannen. Edoch… En ik heb ze al gewaarschuwd dat ik er niet omheen kan om het te noemen: die Wilfred Genee-muziekkeuze is echt bagger. Dat Nederlandstalige gedrocht vind ik werkelijk verschrikkelijk. Er is maar één thema met twee kanten: of beide mensen zijn smoorverliefd of de één heeft de ander verlaten. Bovendien is ieder ander (?) liedje niet te onderscheiden van het vorige. Het is dat er even een korte stilte valt. Kortom: het is voortdurend hetzelfde gedreun. Blijkbaar fluisterde iemand op een gegeven Jeroen in het oor dat ik liefhebber van Fischer Z ben, want tussen de brandnetelmuziek door klinkt er ineens een pareltje: het nummer ‘So Long.’ Ja, ja, ook dat gaat over een verlaten liefde… Niettegenstaande de muziek is het een zeer geslaagde middag.
Zondagmiddag
Eindelijk op zondagmiddag weer een thuiswedstrijd van het eerste. Weliswaar een oefenwedstrijd, maar dat geeft niet. Het is weer even ouwerwets met het vaste groepje ouwehoeren. Wat heb ik dit gemist. Vervelend is alleen dat het behoorlijk fris is, maar wat wil je ook medio februari. Tot nu toe is het overigens voor mij een ideale winter: niet te koud, dus geen ijs en geen sneeuw. Ik moet nog een paar weken volhouden voordat de lente begint. Dat houd ik wel vol.
Tot de volgende week.
